“ Wat een raar, bizar jaar” roept iedereen. Ook voor mij, maar vooral een jaar dat heeft gezorgd voor een levensgrote verandering. Het jaar van de waarheid. Het jaar dat ik eindelijk kon zijn wie ik ben. Klinkt het dramatisch? Best wel als ik zelf hardop lees;)

Ik vind namelijk de woorden ‘ blijf bij jezelf ’ of ‘ wees jezelf  ’een heel vaag begrip. Lullig gezegd, soms word ik moe van al die blijf bij jezelf motto’s en wees authentiek theorieën. Het is zo makkelijk iets uit te spreken, maar niet zomaar gedaan.  Even een middagje lekker mezelf zijn.. of van dat soort.

Je kunt er alle kanten mee op. Ik ben al jaren mezelf volgens mij. Waarom?

Omdat ik

• alles doe en zeg wat ik wil

• mijn eigen keuzes kan maken

• overal over kan praten met iedereen

• mij niet schaam voor mijn menig of gedachten of behoeften

Aardig op weg om jezelf te zijn. (Als je dat ook tegen jezelf zegt, vaak genoeg, dan is het ook zo, toch?)

Maar diep, heel diep van binnen wist ik dat er nog 1 horde te nemen was. Maar als je dát niet benoemt, dan bestaat het niet. Als je het niet belangrijk maakt, dan is het er gewoon niet. Zo werkt dat in de mind.

Waarom wilde ik die horde niet nemen?

Angst, mijn grootste angst. Wat gebeurt er met mij, wat zijn de gevolgen mbt mijn dochters.

Ik ben hun moeder, ik ben hun steun en hun toeverlaat. Die vrouw, die ten alle tijden haar rug recht houdt. De sterke vrouw, waarvan iedereen zegt: powervrouw.

Dan komt er een dag, in 2020, waarop ik met mijn jongste (21) een gesprek heb over machtsmisbruik door jongens en mannen. Een open en eerlijk gesprek, tot op zekere hoogte. Dit voelde slecht. Ik kon mijzelf niet voor 100% laten zien. Die diep geankerde blokkade werd letterlijk een strop om mijn keel. (overigens ben ik goed in verbergen, dus zij had het totaal niet in de gaten)

Vanuit mijn optiek was dit gesprek niet volledig, niet eerlijk, niet helemaal open. Ik zocht naar woorden. Ik was kapot na het gesprek. Het heeft bakken energie gekost.  De tijd was aangebroken om die blokkade te doorbreken. Om vanuit oprechtheid, authenticiteit, vrijheid en liefde te handelen bij dit soort onderwerpen.

Ik was bang maar besefte wel dat als ik geen actie zou ondernemen, ik ook nooit zou weet wat het mij juist kon gaan opleveren.

Wat zou het ergste zijn wat er zou kunnen gebeuren als ik het vertel?

Het was namelijk niet mijn schuld. Ik was pas 8. Ik kon er niets aan doen.

Een week later, in 2020, heb ik heerlijk  voor mijn meiden gekookt. Met de boodschap, ik moet jullie iets vertellen wat ik heel moeilijk vind en wat al jaren in de weg zit.

“ Mam, je bent toch niet ziek en gaat toch niet dood?’

“  Ooit een keer wel ja, ” lach ik.  “ Maar voorlopig heb ik het doel nog heel lang te blijven”

We lachen alledrie.  Eten is lastig, die strop gaat steeds harder om mijn nek zitten. Ik ben zo nerveus maar ik kan gelukkig niet meer terug.

Twee vragende oogjes, twee kinderkoppies, mijn meisjes, mijn spiegels, mijn mooie volwassen vrouwen….wachten op wat ik te zeggen heb.

“  Mama is vroeger als klein meisje een aantal jaren seksueel misbruikt, door, voor jullie, een onbekend iemand.”  Dat laatste stukje mocht ik niet vergeten.

Ik huil, zij huilen. We praten, we zijn boos, we zijn één. Ik ben hun moeder, hun sterke mama, waar ze altijd op kunnen bouwen. 100% helemaal. Dit is het, meer ben ik niet. Authentiek.

Er viel iets van mij af!! Niet te omschrijving, maar 1000 kilo sowieso.

Wat heeft het mij onder andere opgeleverd? Welke stappen heb ik nu kunnen maken?

*Mijn studie Traumaseksuologie & Psychodrama kunnen beginnen.

*Een mooie training gedaan bij Cesar Lopes, waar ik heb ontdekt welke richting ik op wil. Vanuit mijn authenticiteit. Een nieuw groter doel gesteld.

Wat een mooie afsluiting van dit rare, bizarre jaar. Ik kijk uit naar 2021.(Keep you posted uiteraard;) Heb lief in 2021.

Liefs,  Mascha