Je wil het vertellen aan iemand, maar je durft het niet.  Er kunnen jaren overheen gaan voordat je het vertelt. Als je het ooit gaat vertellen. Waarom vertel je het niet? Misschien was het je eigen schuld? Had je het uitgelokt? Waarom gebeurt het jou, omdat je het verdient om zo behandeld te worden? Omdat je geen nee zei?…en zo zijn er nog veel meer gedachtes. Deze ontstaan door reacties van mensen om je heen. Bewust of onbewust. Victim blaming genoemd.

En als je dan die hele grote drempel over gaat, om het te vertellen, aan wie vertel je het dan? Misschien wel aan een docent op school. Misschien kan hij of zij jou helpen. Misschien ook wel niet.

Ik ga even 32 jaar terug – 1989

Ik was 16 jaar en zat in 4 Havo. Ik had een concentratieboog van een garnaal. Wat ik in de les deed was volkomen onduidelijk voor mij, dus ging ik spijbelen. Met gevolg een achterstand die niet meer in te halen was. Hoe het kwam? Ik kreeg steeds meer het besef dat mijn verleden, het misbruik, steeds vaker (weer) een rol ging spelen. Ik zag mannen lopen die op de dader leken. Ik zag de gebeurtenissen steeds voor mij. Terwijl het al  ‘over was’. Hij was niet meer in mijn leven.  Ik ben toen naar een docent gestapt. Die daadwerkelijk geen idee had wat hij met mij aan moest en met het onderwerp al helemaal niet. Dus werd ik doorgestuurd naar een vertrouwenspersoon op school. Ik kende deze vrouw niet. Ze zag eruit als een geitenwollensokkenvrouw. Ik voelde geen klik en was dan ook totaal niet van plan om mijn verhaal aan haar te vertellen. Uiteindelijk ben ik van school gegaan. (Lees: in goed overleg van school gestuurd.) De mentor en een aantal andere leraren leek het beter, omdat ik er toch nooit was. Einde verhaal van de hulp op school.

Zij wisten niet beter. Handelden uit onkunde en onwetendheid over het onderwerp. Dat was 32 jaar geleden.

Dan 22 jaar later –  2011

Ik heb 7 jaar lesgegeven op het MBO als freelance make-up docent. Het was schering en inslag met problemen. Van alcoholisme tot misbruik. Wat was de gang van zaken op deze Amsterdamse school: de problemen die mij ter ore kwamen aan horen, vooral niets mee doen, maar de leerlingen door sturen naar het hoofd van de opleiding. Ik mocht er niets mee want ik was praktijkdocent. Vanuit hoofd opleiding werden ze dan doorgestuurd naar een vertrouwenspersoon. Dat was het protocol. Ik als docent en tevens mijn naaste docenten van de opleiding hebben nog nooit voorlichting gehad over signalen, over melding bij vermoeden of over hoe om te gaan met het onderwerp seksueel misbruik. Als ervaringsdeskundige gaat dit tegen al je gevoel in.

Dan een aantal jaar geleden – 2018.

Ik stuitte op een post van een oud-leerling. De socialmediapost ging over seksuele intimidatie. De post is afgesloten met #metoo. Het ging over een docent van de opleiding waar ik les heb gegeven. Ik heb mijn oud-student gecontact om te vragen of ik deze post naar de school mocht sturen. Het is bij de vertrouwenspersoon terecht gekomen. Er werd aan gewerkt. Als ervaringsdeskundige was dat het minste wat ik kon doen.

Tot op de dag van vandaag is de betreffende docent nog wel steeds op school.

Een school moet een veilige plek zijn, toch?

Wat kan voorlichting aan MBO-docenten opleveren?

* Het creëren van een veilige omgeving, zodat docenten weten hoe ze signalen kunnen opvangen. Niet alleen signalen van de leerlingen maar ook signalen over omgang van docent met een leerling.Dat had misschien die #metoo post gescheeld.

* Weten hoe ze met een leerling kunnen praten over seksueel misbruik en hen zo op de goede manier  naar de juiste plek door kunnen verwijzen.

* Weten wat de gevolgen zijn van seksueel misbruik, zodat signalen niet voor lief wordt genomen.

* De ernst van seksueel misbruik laten inzien, zodat de docenten niet (onbewust) doen aan victim blaming.

Ik wil met deze blog niet suggereren dat geen enkele MBO er iets mee doet. Dit is mijn ervaring die ik graag deel. Mijn verhaal kan ik komen vertellen bij jou op school. Een waargebeurd verhaal maakt indruk.

Liefs Mascha

maschavanreenen@gmail.com