Een ex-vriendje van vroeger stuurde mij een bericht als reactie op mijn vorige blog. We zijn connecties op LinkedIn en Facebook. Hij schreef mij dat hij het heftig vindt om de blogs te lezen, want dit deel wist hij niet van mij. Voor de duidelijkheid: wij zijn een ’setje’ geweest toen wij 16 waren. We hebben een paar maanden een relatie gehad.

Ik heb hem toendertijd nooit iets verteld over het misbruik. Dat was een periode in mijn leven dat ik het misbruik verleden probeerde te negeren. Of gewoon heel diep weg wilden stoppen. Mijn gedachten: het misbruik was er ooit maar omdat de dader niet meer in mijn leven is, mag het er niet meer zijn.

Natuurlijk dacht ik er wel over na: stel dat ik het wel zou zeggen tegen hem dan zou hij mij misschien raar vinden, of zou hij het misschien wel gek vinden dat ik het heb laten gebeuren. Of misschien dat hij mij wel vies vindt. Genoeg redenen om het dus niet te zeggen.

Toen deze relatie wat serieuzer werd, kapte ik het af. Abrupt. Zonder aanleiding.

Dat afkappen gebeurde niet alleen in deze relatie.

De ’tienerrelaties’ ontstonden bij mij als liefde op het eerste gezicht en eindigden voor de ander als donderslag bij heldere hemel.

In zijn mail aan mij vroeg hij: ‘Stel dat je het wel durfde te delen met mij, was het dan net zo afgelopen?’

Mijn eerste gedachte was: wat doet het ertoe? We leven in het nu. Een  ‘wat als’ vind ik niet belangrijk en niet interessant.

Toch zette hij mij aan om deze blog te schrijven. Er spelen namelijk twee dingen in dit verhaal. Dat is niet alleen iets van toen, maar gebeurt nu nog steeds bij slachtoffers.

Victim blaming bestond toen al, maar we noemden het nog niet zo. Bang dat als je het vertelt dat je een bak ellende over je heen krijgt, van schuldgevoel en schaamte. Door familie, vrienden, docenten, noem maar op. Tot op de dag van vandaag zijn er kinderen en volwassenen die het niet durven vertellen. Want er hoeft namelijk maar één iemand te zeggen, dat het niet zo handig is wat je gedaan hebt, of dat je de volgende keer beter moet uitkijken, en je klapt dicht en eigenlijk begint dan voor jou als slachtoffer, de pijn weer van vooraf aan.

Mijn waardevolle tip: als iemand je iets vertelt…luister!! En (ver)oordeel niet. Vraag of je wat kunt doen. Maak het veilig. Dat is de beste plek om het verhaal te kunnen vertellen. In veiligheid. Met een kleine aantekening: het is niet automatisch zo, dat wanneer het veilig is dat het verteld wordt.

Het patroon. Het is overigens geen bijzonder patroon bij misbruik. Dit was blijkbaar een normale reactie van mij om met relaties om te gaan. Vol gas jezelf geven en vol gas er weer afscheid van nemen. En natuurlijk besef ik dat het hoort bij jeugdliefdes. Ontdekken en onderzoeken. Maar als er een patroon ontstaat dat niets meer te maken heeft met ontdekken, maar met dwangmatig gedrag is het geen onschuldige zoektocht meer.

In het kort hoe patronen kunnen ontstaan:

Nadat misbruik de eerste keer heeft plaats gevonden, gaat het lichaam in een shock (dat ziet er overigens voor iedereen anders uit). Dan verdwijnen de authentieke emoties en gevoelens naar de achtergrond en gaat er meteen een overlevingsstand in werking. Die vanuit dat moment lijkt alsof dat jouw eigen ik is. Het lijkt of het jouw eigen emoties of keuzes zijn. Dat betekent dus in mijn geval dat het voor mij heel normaal was om zo met relaties om te gaan, omdat ik niet beter wist. Dit was mijn automatische reactie. Zie het als een automatische piloot. Alleen niet ik, maar de dader, had deze automatische piloot geprogrammeerd.

Wil je meer weten, heb je vragen of wil je iets delen naar aanleiding van mijn blog? Stuur mij een mail via maschavanreenen@gmail.com.

Volg mijn blogs op www.maschavanreenen.nl

Ervaringsdeskundige, coaching na seksueel misbruik en studerend voor traumaseksuoloog.