Na een korte coronapauze is mijn opleiding Traumaseksuologie en Psychodrama weer begonnen. Ontzettend fijn om iedereen weer te zien, en aangevuld met wat nieuwe gezichten, maakt dat het nog leuker en leerzamer. Het is een gemengd gezelschap van coaches en therapeuten.

We hebben het gehad over patronen. In (liefdes)relaties en hoe ver dat kan gaan. Hoe je patronen ontdekt, terwijl het lijkt of de patronen gewoon bij iemand horen. Het onderscheid te maken tussen een authentieke reactie en een reactie vanuit de overlevingsstand waar iemand in zit. Dus hoe je iemands reactie herkent vanuit het bevroren kind en niet het authentieke kind.

Hoe kun je ontdekken of een reactie van iemand authentiek is of dat die vanuit een overlevingsstand komt? Ik geloof in veel ervaring en in meters maken. Want ik heb ontdekt dat je van goede huize moet komen om dat te ontdekken. Vergelijk het met een goede acteur; je gelooft iemand door zijn overtuiging, want diegene is er namelijk ook zelf echt van overtuigd dat hij of zij vanuit zichzelf reageert en niet vanuit de overlevingsstand. Het bekende ‘zo ben ik gewoon’.

Wat is de overlevingsstand? Zoals al ik eerder verteld heb in een van mijn eerste blogs, begint dat op het moment dat de shock van het misbruik plaatsvindt. De allereerste keer dat het misbruik plaatsvindt, schiet je in overlevingsmodus. De reactie die volgt is overigens voor iedereen anders, maar wel is het bij iedereen zo dat op dat shockmoment het authentieke kind bevriest….en dus in die overlevingsstand gaat.

Wat kun je doen als coach of therapeut om hier achter te komen? Op sommige momenten doorgaan of doorvragen waarbij het misschien wel lijkt of je te ver gaat.

Ik heb dat zelf ondervonden tijdens deze les. Mijn trainer ging door, waarbij de meeste anderen hadden afgehaakt. Ik werd geconfronteerd met een patroon waarvan ik dacht dat ik het ’onder controle’ had.

De gecreëerde situatie was grens overschrijdend gedrag. Ik was ervan overtuigd dat ik dat niet meer zou laten gebeuren. Dat ik heel duidelijk een JA en een NEE kon aangeven. Vanuit authenticiteit.

Maar op een bepaald moment benaderde de trainer mij (de opstelling van de stoelen dan 😉 en dat maakte mij na een tijdje in de war. De situatie kwam mij bekend voor: sluw, aardig, lief, speciaal voor mij, omdat het goed voor mij is. Er werd blijkbaar toch iets getriggerd. Ik schoot toch heel even in mijn overlevingsmodus. Ik schrok ervan. Bewust van de valkuil werd er toch even een oud stukje patroon geraakt. Wat liggen bevroren en authentiek dicht bij elkaar. Het is net haat en liefde.

De situatie in mijn dagelijkse leven/relaties dat ooit was: mijn grens: aandacht van een ander krijgen maar waar de grenzen niet duidelijk waren, maar ook de aandacht vóór een ander was redelijk grenzeloos. Ik was makkelijk in de omgang. Makkelijk op verschillende vlakken als partner in een seksuele relatie, vriendin of collega. Mijn JA was om voor de ander te zorgen, om de ander niet teleur te stellen of om de ander niet af te wijzen. En dat ten koste van mezelf en mijn authentieke NEE. Overtuigd ’dat ik nou eenmaal zo was’.

Nu is die grens al een paar jaar heel helder voor mij. Mijn authentieke NEE ook. Ik laat mij niet meer overrulen door emoties van anderen, of door het doordrammen van de wil van een ander. Terugkijkend op de momenten waar ik graag NEE had gezegd, kan ik met terugwerkende kracht schrikken. Er is nu een echte NEE, en geen JA vanuit de overlevingsmodus. Maar tijdens deze psychodrama-les is wel gebleken dat een trigger op de loer kan liggen.

Ingewikkelde materie? Heel erg. Heftig om te ontdekken? Zeker. Kun je dit uiteindelijk omarmen? Absoluut.