Met een lach en een traan, dus gewoon zoals het leven is, kan ik zeggen dat ik mega trots ben op mezelf.

Mijn website is af. (Ga kijken en delen mag;)

Mijn studie, module 1 Traumaseksuologie & Psychodrama, is afgerond

Mijn missie is helder:

De gevolgen van seksueel misbruik zitten tot op celniveau in je lijf.

Dus herstellen begint bij bespreekbaar maken en delen van ervaringen.

Dat doe ik via mijn blog, die zoveel gelezen worden en waarop, uit allerlei verschillende hoeken, positieve reacties komen.

Reacties zoals: duidelijke taal,  recht door zee, zonder omwegen, confronterend en dat het helaas heel herkenbaar is voor velen.

Vroeger kon ik niet zeggen dat ik trots was op mezelf.  Ik deed trots. Ik overschreeuwde onzekerheid en blakerde van zelfvertrouwen. Maar het voelde niet als trots omdat ik gewoonweg niet wist hoe trots moest voelen.

Er was namelijk altijd die papegaai op mijn schouder die zich bemoeide met mijn emotie, keuzes en beslissingen. Sommige  mensen herkennen de papegaai eerder als een stem in je hoofd die je tegenspreekt. De papegaai wist mij altijd net even onderuit te schoppen zodat ik mijn echte gevoel niet kon voelen.

” Je mag niet trots zijn, want je kan dat eigelijk helemaal niet omdat…”

” Je had het veel beter gekund, ergens heb je weer een steekje laten vallen..”

Om maar een paar zinnen te noemen. Wanneer er ook nog de dominante mensen om je heen, met de papegaai meepraten, ga je ook geloven dat het niet goed genoeg is, dat het beter kan. Ik wil niet zeggen dat die mensen het express deden, ongevraagd opbouwende kritiek kan soms best welkom zijn, maar in mijn geval kon ik die kritiek niet zien als feedback, maar als een aanval.

Waarom ik dat niet naast mij neer kon leggen? Omdat het gevecht met die papegaai te groot was. Elke keer als ik dat klote beest van mijn schouder duwde, kwam hij weer terug. Soms meteen, soms na een paar uur of dagen. Soms liet hij mij gaan en spaarde hij zijn kritiek op om vervolgens weer eens hard terug te komen. Hoe heb ik dat kreng dan weg gekregen? Door het gevecht aan te gaan, door te negeren, de discussie aan te durven en te kijken naar wat de stem binnen in mezelf zei. Hoelang dat heeft geduurd? Lang (mooier kan ik het niet maken helaas)

Wie die papegaai was? Tot voor kort wist ik het niet. Hij irriteerde, maar was wel een deel van mij. Sinds de opleiding weet ik het wel. Het was de dader, die mij misbruikt heeft. En wat betreft de dominante mensen om de papegaai heen? Die kan ik aan, sinds de papegaai gevlogen is. Hij is overigens niet dood, maar als hij langs vliegt ben ik op mijn hoede. Bewust van de eventuele praatjes. Maar hij landt niet meer op mijn schouder. Dit over de traan.

En de lach? Ik ga door. Nog vaker en nog frequenter gaan jullie mij horen en zien. Want als ik hoor dat mijn blog en gesprekken een bijdrage leveren aan heling, erkenning  en aan het terug krijgen van de authentieke ik, mag ik toch ook niet stoppen…

Dank voor het lezen van mijn blog en verspreiden van mijn missie. Wat jij kunt bijdragen? Vooral niet stoppen maar blijven delen.

Liefs Mascha

www.maschavanreenen.nl