Ik was vroeger nooit zo van op de voorgrond treden. Het voortouw nam ik niet. Ik was een volger. En verlegen. In het zonnetje gezet worden vond ik dan ook wel heel spannend. Al die aandacht. Met het schaamrood op mijn wangen ontving ik cadeautjes. Want kijk iedereen eens naar mij kijken. Ik met een verjaardagsmuts op mijn hoofd en blije zingende gezichten om mij heen. Allemaal voor mij.

Jaren later, in de pubertijd, wilde ik juist wel heel graag het middelpunt zijn. De clown. Geen feestje zonder mij. Het licht deed ik weer aan, want als eerste vertrekken was geen optie, zeker als de zon nog niet op was. Stel dat je iets mist. Drankjes erbij en gaan. De lachers op je hand. Op de tafel of op de bar (en gekker).

Waar die ommekeer vandaan is gekomen? Die is erin geslopen. Die was er niet van de één op de andere dag. Ik zocht namelijk naar een manier om de aandacht te weerleggen. Zodat die niet zou liggen bij ‘er is iets met haar’ of ‘wat is zij altijd stil’  of ‘ zij is zo onopvallend, een beetje verwaarloosd komt ze over’ . Of meer van dat soort theorieën in mijn hoofd. Het misbruik moet niet zichtbaar zijn van buiten. Het moet er gewoon helemaal niet meer zijn.

Gewoon de boel overschreeuwen werkte prima. Ik was een puber als alle anderen. Ik viel niet op, behalve dan in mijn extroverte gedrag, maar hey, dat was wel grappig, lollig en leuk.

Mijn manier van overleven. Maar van puber naar volwassene vrouw, het bleef. Blijkbaar was ik dit dan toch. Heel soms, maar wel steeds vaker kwam ‘dat meisje’ kijken en liet zij zich horen. Eng, doodeng was het ‘niet op te vallen’. Stap voor stap, na jaren en jaren is het meer in evenwicht. Extravert en introvert.

En toen was er die dag dat het artikel uitkwam (zie maschavanreenen.nl artikel streekblad). Drie weken geleden. Vele reacties, waar ik genoeg nog over kan en ga schrijven.

Ik werd uitgenodigd bij vrienden. Die de krant hadden bewaard. Het voelde als een niet normale uitnodiging maar ik was er uiteraard op afgesproken tijd en plaats.

Wanneer iedereen binnen is, komen de bubbels op tafel. Ik krijg het warm en voel het schaamrood op mijn wangen. Dat is lang geleden. Er komt een tasje tevoorschijn en alle ogen zijn op mij gericht (ja ja, er wordt gefilmd, want dat doe ik ook altijd;)

“Pak maar uit”, zegt een van mijn vrienden.

Ik durf het niet. Maar langzaam open ik het cadeau. Ik zie de tekst en al voordat ik maar één letter lees schiet ik vol.

“Ik ben hier zo slecht in. Doe mij maar een biertje en een polonaise”, zeg ik. Waaraan verdien ik deze aandacht? Hoezo dit lieve gebaar voor mij?

Ik begin te lezen. Het raakt mij zo diep. De liefde, de oprechtheid, de symboliek van de stenen. En de foto’s die ze daarbij speciaal hebben opgezocht, met mijn dochters in het complot. Ik heb het toegelaten en met liefde ontvangen. Ik heb het niet weggefeest of gelachen. Ik kon het aannemen.

Elke keer als ik de tekst lees, schiet ik vol. Als ik de twee stenen bekijk voel ik de betekenis bij mij van binnen. (En ik ben niet zweverig;) De ene helft van de steen is helemaal heel van binnen. De andere helft heeft een beschadiging, maar samen zijn ze één.

Een foto van mij als 7-jarige en een foto van mij als 49- jarige staan geklemd tussen de stenen. Ik kijk naar de twee foto’s en vind het heftig om ze naast elkaar te zien. Wat heeft het helen fucking lang geduurd. Wat een mega impact heeft dat misbruik gehad om mijn leven. Maar wat een fucking mooi leven heb ik al gehad en staat mij nog te wachten. Want zonder vrienden en al die liefde om mij heen had het er een stuk ongezelliger uitgezien en was ik nu niet hier, waar ik ben. Heel, met een kleine beschadiging, maar ach. Dat is alles.

Vier het leven! Lieve vrienden, ik hou van jullie.