Daar sta je in de Flair. Het waren maar maximaal 500 woorden waar het artikel uit mocht bestaan.

Natuurlijk veel te weinig, maar goed. Mijn motto: delen is helen. En als ik maar 1 iemand met het artikel kan helpen, is het al geslaagd.

Woensdag kwam de Flair uit. Ik stond er weer prachtig bij. Altijd weer gek om over jezelf te lezen. Want dan gaat het ergens over. Ik kijk liever naar mijn eigen foto;) Ik zette het artikel op Linkedin. Ook weer veel reacties, mooie woorden en weer een bevestiging dat ik goed bezig ben.

Maandagochtend open ik mijn mail. Nog lekker suf van het gezellige weekend. Een mail met als onderwerp ‘Flair’. De afzender ken ik niet, maar ik begin natuurlijk nieuwsgierig te lezen.

Een dame van 72 die vroeger een nare seksuele ervaring heeft gehad en daar tot voor kort nooit over gesproken had. Haar verhaal raakt mij, maar wat een dappere vrouw, ook omdat ze mij, een onbekende, mailt. Daarbij komt ook nog eens dat ze de Flair nooit koopt omdat het totaal niet haar soort blad is. Het zal niet voor niets zijn. Wat zij onder andere herkende is dat zij haar gevoel van eigenwaarde ooit kwijt is geraakt. Dat relaties lastig waren. Maar nooit bedacht heeft dat dat wel eens door seksueel misbruik kon komen. Ik schrijf haar natuurlijk terug en bedank haar dat ze de moeite neemt om mij te complimenteren voor het goede werk dat ik verricht.

Twee dagen later gaat mijn telefoon. Ik herken het nummer niet, maar bel na mijn werk terug.

De 72-jarige dame die mij gemaild had hing aan de andere kant van de lijn. Ze lag wakker die nacht en door het lezen van de Flair besloot zij mijn blog te lezen. Door de duidelijke, eerlijk taal en hoe ik mijn leven omschrijf, vallen bij haar de kwartjes, allemaal, achter elkaar. Het waarom ze is wie ze is, waarom ze bepaalde keuzes heeft gemaakt, waarom ze bepaalde dingen niet gedaan heeft in haar leven worden nu pas duidelijk. Na 50 jaar.

Ik vind het fijn om te horen dat ze veel vriendinnen heeft en een zoon met leuke kleinkinderen. Een mooi leven, zegt ze, al is ze na haar scheiding nooit meer de prins op het witte paard tegengekomen. Het is altijd ‘een ding’ gebleven. Ik zeg haar dat wanneer ik een oudere prins op een wit paard tegenkom, van een jaar of 73, hem door zal sturen. “Nee, dat is te oud, het mag wel wat jonger”, zegt ze. We lachen hard. “Ik heb ook een jongere vriend, dus ik snap u”, vertel ik haar lachend. Een prachtig telefoongesprek. We kletsen alsof we elkaar al vaker hebben gesproken. Misbruik schept een band. Ik heb het al eens eerder gezegd. Ik voel me trots en krijg een bak aan energie door mijn lijf stormen als ik het gesprek afrond. DIT IS WAAR IK HET ALLEMAAL VOOR DOE

Delen is helen. Ik ben zo ontzettend blij dat ik iets heb kunnen bijdrage op haar pad. (Jaren eerder was nog leuker geweest, concludeerden we allebei:)

Dank u wel mevrouw uit Uden (ja, ik weet haar naam en nee, die meld ik niet;) you made my day!