Er komen voornamelijk vrouwen in mijn praktijk. Vrouwen die ook moeder zijn.

Moeders, inclusief ikzelf, willen er 100% voor de kinderen zijn. 100% moeder zijn. Met alle liefde die je in je hebt. Uitzonderingen daargelaten. Maar die komen niet bij mij;)

Van nature willen we onze kinderen ook beschermen. We weten allemaal dat we niet altijd naast hen kunnen staan, of met ze mee kunnen lopen naar school. Of mee de kroeg in. We willen niet dat zij de pijn of angst voelen die wij misschien zelf wel hebben ervaren. Dat zij beschadigd worden, zoals we zelf beschadigd zijn.

Ja, ik wilde zelfs als mijn meiden uitgingen af en toe een appje of een selfie ontvangen, middenin de nacht. Dan kon ik zien dat ze er nog waren. En dan bedoel ik: dat ze nog leefden. Dat ze niet ergens dood langs de weg lagen, of dat er niet iets in hun drankje was gedaan. Dat ze niet de verkeerde jongen tegen waren gekomen in de kroeg. En ga zo maar door. Ik deed natuurlijk net alsof ik het gewoon leuk vond om even iets te horen, maar ik kon toch niet slapen voordat ze er weer waren. Als ze dan weer op weg terug naar huis waren, moesten ze appen in de bus en appen als ze weer uitstapten. Zo wist ik wanneer ze op de fiets naar huis gingen. Ik woon ook niet op een al te drukke plek, dus dat laatste was gegrond om van ze te verlangen;)Ik maar denken dat ze het niet in de gaten zouden hebben, dat ik een beetje te overbezorgd was. Tuurlijk hadden ze dat wel in de gaten.

Misschien herken je dit allemaal wel.

Dit kwam bij mij duidelijk ergens vandaan. Maar waar dat vandaan kwam, wisten zij én ik niet. Ik wilde niet geloven dat het uit mijn verleden van seksueel misbruik kwam. Dat hier zo’n schade op zat, dat ik daardoor de meiden hun vrijheid onthield. Ik wist niet dat de schade zo ver kon door echo-en. Dat zij op die manier dus zomaar last zouden kunnen hebben van mijn trauma.

Ik weet nu dat dat wel zo is, dat dendert gewoon de volgende generatie in. Een aantal jaren geleden wilde ik een eind maken aan het geheim voor mijn kinderen. (zie mijn blog 5) Ik wilde vrijheid voelen in spreken en leven. Want wat als je dochter eens thuiskomt met een nare ervaring en jij zegt doodleuk ‘ik snap je’, en zij denkt alleen maar: hoezo snap jij mij? Krijg je dan een ware verbinding vanuit liefde en vrijheid, zonder blokkade? Nee, dan ben ik toch niet die 100% moeder.

Ik hoor vaak in gesprekken dat moeders er zelf nog niet aan toe zijn om het te zeggen tegen de kinderen, (het is ook doodeng, ik snap je) want dan is het out in the open. Naar buiten, dus ook vrienden en familie die het dan misschien wel weten of te horen krijgen.

Kan het zo zijn dat wanneer het voor jou moeilijk is om over het misbruik te praten, met wie dan ook, je misschien eerst zelf nog wat te doen hebt, voordat je het kunt vertellen aan je kinderen?

Vraag jezelf eens af: wil ik die echte verbinding met mijn kinderen, zodat ik er 100% voor ze kan zijn? Want wie gaat er boven je kinderen? Niemand toch? Nee, ook niet je man. (Meteen nieuwe input voor een blog;)

Een kleine toevoeging: ik snap natuurlijk dat als je nog kleine kinderen hebt, dat het niet altijd past om te vertellen.

Voor degene die mij nog niet zo lang volgen: ik heb genoeg therapie en training gehad om te kunnen zeggen – zelfs na mijn opleiding tot traumaseksuoloog – dat je nooit maar dan ook nóóit klaar bent met helen…en dat geeft niet.

Liefs, Mascha

Durf je het aan om eens een duik te nemen in je verleden en te kijken wat er te doen valt. Ik help je graag. Check mijn tweedaagse training op mijn site maschavanreenen.nl