Jaren terug zeiden mensen altijd tegen mij: wat goed hoe jullie dat toch doen. Een voorbeeldscheiding voor de kinderen. Jullie gaan nog zo goed om met elkaar…

Nou, heb je even? Niets is wat het lijkt.

Om te beginnen met dat (mijn) kinderen altijd onder een scheiding lijden. Hoe goed je het ook doet. Een kind wil toch het allerliefste dat er twee ouders zijn die elkaar lief vinden, respect hebben, leuke dingen met je doen, van elkaar houden, er zijn …kortom je wilt die veilig basis.

Seksueel misbruik heeft invloed op je relatie. Ik denk dat zelf altijd, maar er zijn mensen die zeggen dat het geen invloed heeft gehad. Maar die komen dan ook niet bij mij.

– Omdat ze het misschien nog niet zien. Of niet willen zien.

– Of het er niet (meer) over willen hebben. Boek is gesloten.

– Het was maar 1x of het was allemaal niet zo erg.

Maar bij iedereen die ik spreek, en dat zijn er veel, is dit wel het geval.

Terug naar de scheiding. Deze bestaat uit twee mensen. Een scheiding is een rollercoaster aan emoties. Ik ging van boosheid, naar angst, naar intens verdrietig. Ik kreeg haatgevoelens, werd jaloers tot de max, rebels, sloeg door in ‘ik kan het alleen, heb je niet nodig’. Ik wil je nooit meer zien, tot vrienden willen blijven, tot toch weer naar elkaar toe kruipen. Van afzeiken naar anderen toe tot iemand de hemel in prijzen. Ik werd ziek, misselijk tot kotsend naast mijn auto staan. Ik ging ongepaste appjes sturen. Ik leek wel labiel, gestoord, intens slecht tegelijk. Ik leek de beste minnares en de vrouw van de wereld.
Wil je al weg scrollen? Ik kan nog even doorgaan, maar wat wil ik hiermee zeggen?

Mijn verleden van seksueel misbruik stond middenin mijn huwelijk. En natuurlijk wist ik grotendeels wel dat het ermee te maken zou hebben. Maar hoe het precies zat, wist ik niet. Daarom kon ik er ook niets mee en verdwenen mijn patronen van aantrekken en afstoten niet. Ik herhaalde en herhaalde en herhaalde mijn gedrag…jarenlang. Wat gebeurde er in die binnenwereld van mij?

Ja, nog steeds gaat het over twee mensen. Maar mijn ex-man heeft zijn eigen binnenwereld.k kon niet in de mijne kijken, laat staan in de zijne. Uiteraard lag het aan hem, niet aan mij;)

Waar ik achter kwam tijdens mijn studie is dat mijn binnenwereld totaal gesplitst was. Er werd een interne oorlog gevoerd tussen alle delen, die ooit heel waren vóór het seksueel misbruik, maar gesplitst werden door het binnendringen van de dader. Die had een wond gemaakt, die wond reisde met mij mee. Jarenlang. Natuurlijk door wat therapie en later coaching, gesprekken met vriendinnen, en trainingen, begon de wond te helen. Maar er bleef altijd iets zitten. Iets waar ik met mijn hoofd niet bij kon, maar waar ik tijdens de studie inzicht in kreeg. Het zat in mijn lijf, niet in mijn hoofd. De (stoel)opstellingen maakte duidelijk wat mijn binnenwereld mij te zeggen had. Daar zat nog wat opruimwerk.

Dat interne slachtveld, de schade van het seksueel misbruik, moest eerst worden opgeschoond. Geen enkele relatie, vriendje, minnaar, man zou met deze interne oorlog een blijvertje zijn. Want ik wist gewoonweg niet wat ik nodig had, waar ik dan op zoek naar was en wat mij gelukkig zou maken.

Dank voor de opstellingen, dank voor de traumaseksuologie, dank dat ik mijn binnenwereld in kan kijken (en die ken je nooit helemaal;)

Dank lieve dochters, dat jullie het vertrouwen in mij hebben (gehad).

Dank dat ik jou, als je iets herkent, ook kan helpen (de dader kan ook iemand zijn die op een andere manier domineerde over jouw leven). De I.K. tweedaagse is een mooie training waar de interne oorlog ook voorbij komt. Het gaat je helpen om verder te komen met deze nieuwe inzichten. 

Liefs Mascha