Ik ben al een jaar of tien aan het schrijven, van tientallen kladjes tot blogs en andere posts. Tot ongeveer zes jaar geleden besloot ik dat ik het maar eens chronologisch achter elkaar moest plakken om een overzicht te krijgen van wat er allemaal in mijn leventje gebeurde. Zo werd ik me er bewust van dat het allemaal best wel veel was. En als het een boek zou worden dat het onder een romantische thriller zou vallen.

Het werkte als therapie: schrijven en herschrijven.

Nu, op 1 augustus 2023, ben ik al een tijdje afgestudeerd als traumaseksoloog (en ga ik eind van de maand de vervolgopleiding doen). Ik weet al een tijd dat het echt een boek gaat worden. Geen romantische thriller of een boek waarin ik anderen de schuld geef van alle shit, behalve mezelf. En zelfs geen erotische biografie. Al zou dat best kunnen, als je de chronologie volgt als het om relaties en vriendjes gaat. Wat dan wel? Nog even geduld;)

Ik ontdekte dus patronen waarvan de laatste kwartjes pas vielen tijdens de opleiding. Lekker laat, zou je denken, als je al jaren schrijft en al jaren met coaches aan de slag bent. Alles heeft tijd nodig en alles neemt ook zijn eigen tijd. Dus pak geen sneltrein en sla geen enkel station over. Je moet overal even uitstappen. (Je hoort het, ik ben in Italië en ben eergisteren met de trein geweest;)

Loslaten of laten vallen

Als ik denk aan loslaten, denk ik aan een keuze die je maakt. Soms moet je dingen of mensen loslaten om zelf door te kunnen gaan. Dan voel je dat het tijd wordt. Niet dat je de uitkomst al weet als je bewust loslaat, maar je weet dat er verandering gaat plaatsvinden, die wellicht kan bijdragen aan een andere volgende stap of station. Je weet niet of je er goed aan doet, je weet niet of je er beter van wordt, maar als je niets doet, gebeurt er niets anders dan wat je al hebt.

Bij loslaten hoort ook rouwen en afscheid nemen. Dat mag pijn doen. Daarvan mag je van slag zijn. De pijn en verdriet toelaten is hartstikke moeilijk. Het zorgt ervoor dat alles op zijn kop staat. En daar heb je geen zin in, geen tijd voor en je wil gewoonweg dat ellendige gevoel niet.

Het loslaten en rouwen kun je alleen doen of samen doen. Je kunt er een ritueel van maken, zoals bijvoorbeeld opschrijven en verbranden. Of elkaar bedanken voor wat er was en nu een andere verbinding creëren. Het is nog steeds niet makkelijk en doet nog steeds pijn. Dat mag.

Ik kwam er tijdens het schrijven en herschrijven achter dat ik nooit mensen losliet. Ik wilde geen pijn, ik kon niet praten en wilde het al helemaal niet delen. Ik deed het allemaal alleen. En dit herkennen veel mensen die bij mij in de praktijk komen; het alleen doen.

Ik liet dus alles los in de zin van ‘laten vallen.’ Ik draaide me om, liep weg. Geen afscheid, geen uitleg. Weg is weg. En dat was het dan. Dat deed minder pijn, dan praten en rouwen. Dat duurde te lang. Je kunt maar beter omdraaien en gaan. En niet meer achterom kijken.

En als iemand mij los wilde laten, omdat een relatie bijvoorbeeld niet meer liep, begreep ik daar niets van en kon ik er niet mee omgaan. Erover praten, afscheid nemen… hoezo? Het voelde als laten vallen, wat niet zo was. Maar ik kende het andere gevoel niet. Dus als je mij laat vallen, dan maak ik jouw leven gewoon zuur. Zodat ik de pijn niet hoefde te voelen, door de ander meer pijn te doen. Ik maakte het dan nog erger dan het al was. Ik stond niet open voor loslaten, afscheid nemen, praten en rouwen. Ik wist niet beter.

Nu kan ik het wel, hoewel ik in een oneindigheid nog steeds de neiging kan hebben om weg te lopen en te verdwijnen. Dat is het kleine kind in mij dat niet weet hoe het op te lossen. Gelukkig kan ik als een volwassen persoon die switch wel meteen maken. Omdat ik me bewust ben dat dat ooit een patroon was.

Kun jij loslaten of loop je ook liever weg?

Liefs, Mascha

Praktijk voor Traumaseksuologie in Broek in Waterland, vijf minuten van Amsterdam Noord