En dan sta je volgende week weer op een podium, voor 75 mensen. Wie had dat gedacht?
Ik niet. Dat ik, met al mijn kwetsbaarheid maar ook met al mijn kunde, iets sta te vertellen over seksueel misbruik.

Ik kan je vertellen dat het elke keer weer spannend is. De ochtend van tevoren is de wc mijn beste vriend. Als ik dan uiteindelijk met die zender aan mijn lijf bijna het podium op moet, ren ik nog een keer. Zo spannend. Maar als ik eenmaal sta, kan ik niet meer weg. En ik blijf. En ik geniet van het moment. Ik ben in het moment. Ik ben niet bezig met morgen, of straks tijdens de pauze. Ook niet met mijn tekst na de pauze. Ik blijf.
Blijven als het spannend is, kende ik niet echt. Oké, nu veel beter dan vroeger.
Of ik bleef langer dan me lief was, omdat ik gewoon niet weg kon. Dan werd ik vastgenageld door iets groters dan mezelf.
Of ik ging alvast op de vlucht, om de pijn te ontlopen. (En ze halen je natuurlijk altijd wel weer in.)
Dus in het moment zijn, vond ik nogal lastig.
In het moment zijn is ook mogen zijn. De plek innemen die voor mij bestemd is, met alle gevoelens, emoties, blokkades en sabotage die opkomen.

Gisteren heb ik een superleuke outfit gekocht voor op het podium. Dat deed ik altijd al: kleding scoren voor een training, een avondje uit of een verjaardag. Dan voelde ik me goed en zelfverzekerd. Make-up op, haar mooi, want daar was ik goed in.
En dan bleef ik staan. Maar dat was staande houden, dat was niet écht staan.
Waarom ik dan ook die hakken aantrok? Ik haat ze namelijk. Ik kon er niet echt geweldig op lopen. Ik moest dan kleine pasjes nemen en stond dan lekker rechtop. Dan zag ik er stevig uit. Alles voor die buitenkant.
Dus onder mijn leuke outfitje voor volgende week trek ik mijn gympen aan. Althans, die van mijn dochter, want die matchen mooi. Want hé, ik ben het niet verleerd hoor, om er leuk uit te zien. Het moet wel kloppen. Maar het verschil is dat het nu echt klopt met mijn gevoel.
En daar ben ik trots op. En dat geeft me de drive om te mogen staan daar op dat podium. Mijn plek te pakken.
BAM.

En als ik een woord vergeet, gewoon bij het welkomstwoord al, dan mag dat. En dan mag je dat ook gewoon roepen daar. Dat is 50 plus, hè? Je kunt weleens niet meer op een woord komen.
En dat is helemaal niet erg. (“Dat stemmetje” ligt gewoon in de wc of kleedkamer.)

Wil je mij en mijn collega’s zien staan in dat mooie theater in Hoorn?
Dan moet je echt snel zijn, want er zijn nog maar een paar kaarten.

Liefs Mascha