Het Dagboek

Iedereen heeft er een mening over. Over schuld, onschuld, daden en drama. Mensen houden van sensatie. Ik word er doodmoe van.

Als therapeut én ervaringsdeskundige weet ik hoe diep dit snijdt. Voor iedereen: de kinderen, de ex vrouw, het meisje, haar familie. Seksueel misbruik stopt niet bij een rechtszaak. Het blijft een echo, soms een leven lang.

Ik schreef vroeger ook een dagboek. Over alles, behalve het misbruik. Bang dat iemand het zou lezen. En toch stond het er, tussen de regels door, in kleine tekentjes en weinig woorden. Mijn gedrag was best zorgelijk. Achteraf zie ik: daar ging iets mis.

(In de blauwe doos zaten al mijn schrijfsel vanaf 1982)

En dat kind, ik, dacht: Wat als het uitkomt? Dan ben ik vrij. Of niet? Want wat als niemand me gelooft? Wat gebeurt er dan? Dat zijn vragen die geen enkel kind ooit zou moeten stellen. En uiteindelijk deed ik aangifte, 8 jaar later. Als je leest wat een bagger er van de tegenpartij over mij heen kwam. Dat is echt niet leuk kan ik je vertellen. 

Ik hoop dat de professionals nu goed kijken en luisteren. En ik hoop dat mensen Marco B. kunnen zien als mens, naast de artiest. Het kan je buurman, vader, coach of wie dan ook zijn. 

Maar als hij schuldig is, besef dan dat dit meisje levenslang draagt wat hij misschien ‘maar‘ één keer deed. Is hij onschuldig dan is iedereen die er mee te maken heeft, nog steeds aardig beschadigd. 

Allemaal verliezers. 

Dus ja, misschien moeten mensen hun grote mond gewoon even houden. Laat het oordeel aan de mensen die ervoor zijn opgeleid. 

Elk oordeel, geluid, mening, veroordeling is schadelijk. Echt. 

Verloren Seconde, mijn boek, is voor iedereen die open staat voor dit grote probleem seksueel misbruik. Gebaseerd op mijn dagboek verhalen. En ja, een mooi haakje en nee niet als marketing stunt maar gewoon om iedereen rustig te houden.

Wil je iets kwijt of vragen, mail mij gerust als het maar niet gaat om sensatie:)