En dan ben je ineens 50! Wat een feest. Wat een besef van rijkdom en vrijheid. Een paar zinnen uit de speech van mijn moeder:

“Vroeger streefde je je dromen al na, je was een open en eerlijk meisje.

Je schreef gedichten waarvan eentje opviel en de juf van klas 3 liet het mij lezen.

Je liep langs de zee en droomde over eeuwige liefde op jouw pad zodat je alle verdriet zou kunnen voorkomen in je leven. Dat wilde je graag, geen verdriet.

Maar helaas is het leven niet alleen mooi maar ook hard. En verdriet was niet te voorkomen.”

Mijn moeder las dit voor in het bijzijn van 70 mensen. Een aantal jaren terug had ik nooit durven denken aan dit beeld: moeder met een microfoon en iedereen die mij lief is luisterend naar de heftige woorden. Woorden die gingen over het seksueel misbruik.

Velen pinkten een traantje weg. Gek genoeg had ik dat niet. Waar ik normaal snel in tranen uitbarst, voelde ik alleen maar trots en kracht. Elke letter kwam bewust bij mij binnen.

Al deze 70 mensen zijn in mijn leven, sommigen lang en anderen korter. Allemaal hebben zij bijgedragen aan mijn reis van heling. Waarschijnlijk waren de meesten zich er niet eens van bewust dat ze in mijn reis zaten. Sterker nog, ik zelf ook niet, want ik wist jarenlang niet dat ik aan het reizen was. De vrijheid die ik voelde om te kunnen luisteren naar alle woorden van mijn moeder, van mijn dochters en het ’optreden’ van mijn vader is dan toch de droom die is uitgekomen.

Jarenlang kon ik mij soms heel eenzaam voelen, zelfs met al deze mensen om mij heen. Nu voel ik vrijheid. Wat maakt het verschil tussen toen en nu? Hoe kan dit dan? Het geheim waar ik mee leefde, jarenlang, is de wereld in. Dit zeg ik altijd tegen mensen die ik coach: ”Je kunt niet alleen met een geheim rondlopen, je moet het delen. Want het maakt je kapot vanbinnen.”

Niet delen is eenzaamheid.

Maar dit is niet vanzelf gegaan. Want natuurlijk is er angst geweest om te delen. Je weet namelijk nooit hoe mensen reageren. Of ze je misschien wel gek of raar vinden. Of dat ze jouw ellende liever ver van hun bed houden. Maar het mooie is, de mensen staan er gewoon nog. Toen al en nu nog steeds. En we hebben gefeest en geproost op het leven. Mijn 50ste verjaardag. Mijn vrijheid.

Ik gun echt iedereen deze vrijheid. Kunnen zijn wie je bent. Zonder blokkades. Zonder de ‘ja maar’ en de ‘wat als’.

Daarom doe ik dus wat ik doe. Meelopen in een reis van vrouwen die zichzelf niet meer kunnen vinden. Die al jaren op zoek zijn naar wie ben ik en waar sta ik voor. Die de gevolgen ondervinden op hun werk, in hun relatie. En bijvoorbeeld in hun contact met familie of vrienden. Omdat zij jaren gewoon maar doorknallen, hoeven zij die eenzaamheid niet te voelen. Maar eens houdt het doorknallen op…Het geheim dat jij meedraagt is namelijk een besmetting vanbinnen. Die moet eruit, terug naar degene die dat jou heeft aangedaan. Het hoort niet bij jou. Het is niet van jou.

Wellicht denk je nu: ‘ik herken het wel, maar ik ben helemaal niet seksueel misbruikt.’ Dat kan… ook dan mag je contact met mij opnemen. Misschien kan ik iets voor je doen.

Liefs Mascha

blog 19

Dader en slachtoffer, over jeugdzondes gesproken.

Ik ben tot nu toe wat stil geweest over het onderwerp Johan Derksen. Het is even een hype, dat iedereen er iets van vindt en er meteen iets over gaat zeggen. Ook zie ik ineens mensen die hier meteen hun ‘business’ in zien. Maar het is niet zomaar iets, om mensen bij te staan die misbruik hebben meegemaakt. Dit gaat door vele lagen heen. Traumaseksuologie heet dat.

Ondertussen worden slachtoffers op dit moment massaal getriggerd en hebben herbelevingen.

Persoonlijk word ik ook getriggerd door de acties van Johan. (Ik weet niet of ik Johan mag zeggen;) En ja, ik heb ook herbelevingen. Dus daar wil ik het over hebben.

Herbelevingen van mijn eigen jeugdzondes. En eigenlijk niet alleen vanuit mijn jeugd. Zondes waarvan ik nu denk: hoe heb ik het kunnen doen. Voor de duidelijkheid: ik heb geen kotsende, bewusteloze mensen met kaarsen laten liggen. Maar ik heb vriendjes/mannen pijn gedaan, bewust. Ja. En dit laatste is een lastige om uit te leggen, want bewust klinkt negatief en slecht. En ik ben er zeker niet trots op. Ik ga het proberen uit te leggen, omdat vanuit de traumaseksuologie heel duidelijk patronen te zien zijn. Nu pas; toen absoluut niet. Patronen die werken als een soort drang of verslaving, terwijl het komt uit een zelfbeschermingsmechanisme in de zoektocht naar iets wat ik verloren was. Wat mij was afgenomen.

Als je seksueel misbruik hebt meegemaakt in je kinderjaren, nog voordat je je eigen seksualiteit hebt kunnen ontwikkelen, heb je geen idee meer wat normaal is in relaties. Je seksualiteit is verstoord en alles wat daarmee samenhangt. Alles dus. Alles is verstoord. Je dénkt het te weten, alleen jouw referentiekader, jouw eerste ervaring is misbruik. Dus hoe kun je dan weten hoe het echt voelt en hoort te zijn. Je brein onthoudt het misbruik. Vanuit het eerste moment kom je in een overlevingsmodus, elke keer als zich in je verdere leven een situatie voordoet waarbij seks, relatie en in mijn geval ook simpel aandacht verschijnt, kom je weer in die overlevingsmodus.

Pas wanneer je je bewust wordt dat je gedrag komt vanuit seksueel misbruik, dan kun je eraan werken. Ondertussen is er al heel veel ellende ontstaan. Vaak duurt het jaren voordat je het patroon ontdekt. Daarbij, voor iedereen is het patroon anders. Dus aan de buitenkant kun je het niet zien. En ik vond mezelf trouwens ook wel heel erg stoer, gewild en gezien. En daar ging het uiteindelijk om. GEZIEN WORDEN.

Niet iedereen die misbruikt is begaat jeugdzondes. Het ene slachtoffer gaat op slot, het andere gaat grenzeloos het leven door. Op welk vlak dan ook. Dus ook seksueel en daar komen dus wellicht ook jeugdzondes in voor.

Ik wil hier niet mee beweren dat Johan Derksen slachtoffer is geweest van seksueel misbruik. Maar misschien is hij wel op een andere manier getraumatiseerd;, is zijn hele hechtingspatroon vanuit vroeger wel verstoord. Of het is gewoon grootspraak geweest. Waarbij ik dan wel nog een kanttekening wil plaatsen: in godsnaam waar heeft deze man gezeten de afgelopen maanden om te denken dat je dit even aan tafel op tv kunt vertellen.

Het excuus dat die tafel van VI een kroeg is, gaat met dit soort verhalen niet op. En ik ben niet heilig en jeugdzondevrij;)

Het is een probleem van ons allemaal. Slachtoffers kunnen daders zijn, daders kunnen slachtoffers zijn.

Daarom is het belangrijk dat mensen meer weten over de traumaseksuologie. En dan heb ik het om te beginnen over artsen, hulpverleners, psychologen…De traumaseksuologie was voor mij een thuiskomen, waarbij ik eindelijk mijn eigen laatste puzzelstukken vanuit het seksueel misbruik kon plaatsen. Waarbij ik eindelijk snapte waarom ik die jeugdzondes ben begaan.

Wil je een keer praten? Laat het maar weten. www.maschavanreenen.nl voor al mijn blogs en info