We kunnen het hebben over alle wensen en voornemens. Alle verlangens en alle doelen. Maar dat ga ik niet doen. Te voor de hand liggend zo aan het eind van het jaar 😉

Ik kijk wel terug en pak een stukje van mezelf terug. Zoals ik vaker zeg, is dat je eerst terug moet om verder te kunnen komen. 

We hebben kerstnacht in een leuk hotelletje geslapen en net een kerstontbijt achter de kiezen. Ik loop samen met mijn vriend door Castricum. In Castricum heb ik gewoond tot mijn 8ste verjaardag. De grote kerk staat er nog, de school is niet meer hetzelfde. De winkelstraat bestaat nog, zelfs de schoenenwinkel Groot is er nog. (Even snel rekenen is dat zo’n 44 jaar al.) De steeg in de winkelstraat waarvan ik dacht dat die veel langer en breder was. Die Kever van mijn ouders vroeger, kon er blijkbaar maar net door. Sowieso is de hele straat veel korter dan ik dacht. Je kan gewoon het station zien liggen. Ik dacht altijd dat het kilometers lopen was, als mijn moeder zei dat we met de trein weggingen was het zuchten, zoooo ver. 

De steeg, met aan het einde een hek, die dicht zit. Wel even snel een foto gemaakt en tussen de spijlen door gegluurd. Ik vind het fijn om het huis te zien, met alle mooie herinneringen die er zijn.

Het is niet de eerste keer dat ik terug ben gegaan om te kijken. Ik ben er jaren terug ook geweest, om een stukje van mezelf terug te krijgen. Om de nare herinneringen van dat huis tot me te laten komen. Dat was een stuk minder luchtig dan deze eerste kerstdag (te lezen in mijn boek;) Ik merk doordat ik er nu veel steviger sta, er ruimte is voor de mooie herinneringen.

Als we een blokje omgaan, komen we bij de achterkant van de tuin. Wat nu niet meer bij het huis hoort, maar een openbaar park is. Ook hier is een hek, dat open staat. Ik zeg nog dat we daar niet zomaar in kunnen, er staat verboden toegang. Mijn vriend zegt: ‘Je vader zegt altijd, wat is het ergste wat er kan gebeuren?’ We zien twee mensen de eenden voederen. De mensen zien ons kijken en vragen of ze ons kunnen helpen. Ik vertel dat ik in het witte huisje heb gewoond en dat ik met mijn vriend aan de wandel ben, en het hem wil laten zien omdat we toevallig in Castricum zijn. We mogen door de tuin wandelen. Zo lief. De man vertelt wat, ik vertel wat. Het is een ontspannen wandeling. Ik voel dat ik het fijn vind dat ik hier met mijn vriend loop. Ik merk op dat in de tuin de mooie herinneringen terugkomen en ik glimlach bij die gedachten; het dronken paard, dat gistende appels had gegeten, de perenbomen, het leren schaatsen. Alle ganzen en eenden die ik megagroot en eng vond. De kinderfeestjes die mijn moeder altijd tot in de puntjes verzorgde…

Ik heb veel geschreven over dit huis. Dat hoort bij heling. Ik ben er jaren geleden terug geweest, hoe moeilijk ook. Dat deed pijn, ik was verdrietig en boos, maar heb die gevoelens wel toegelaten. Juist omdat ik er naartoe ging, kwam alles wat opgekropt in dat lijf zat er stukje bij beetje uit. De “macht” terugpakken hoort bij heling. Want het was mijn huis, mijn lijf, mijn leven waar de dader heeft huisgehouden. En dat is nu niet meer. Daar kunnen zijn, er naar kunnen kijken en mogen voelen dat het nu anders is, heeft mij goed gedaan. Dat wist ik natuurlijk niet van tevoren; dat zou wel erg makkelijk zijn geweest. Voor hetzelfde geld kwamen er andere gevoelens naar boven. In het onbekende treden, hoort er nou eenmaal ook bij, in het hele leven. Liever plan ik ook alles voor de veiligheid, maar ja;)

We liepen terug naar het hotel. Ik vroeg mijn vriend hoe het voor hem was. Logisch antwoord: hij was meer gespannen hoe het voor mij was, dan voor hem. Voor hem is het een mooie wandeling geweest, naar een speciaal huis en een speciale tuin. En toevallig woonde ik daar vroeger. Hij weet wat ik erover geschreven heb, het geeft hem nu een beeld. En de bevestiging voor mij dat ik goed kan schrijven;) Het past bij het plaatje in zijn hoofd.

Macht terugpakken kan op vele manieren. Maar je moet het wel zelf doen, met hulp van anderen. Maak andere deel van jouw reis. Je kunt het niet alleen. 

Mijn vraag aan jou: wie is de volgende die jij het gaat vertellen over het misbruik?

Ik heb zin in 2024, want dat wordt het jaar van DE RODE LOPER. Waar je nog steeds voor kunt doneren. https://www.gofundme.com/f/de-rode-loper-naar-het-volgende-level

Maak er een mooi jaar van. Liefs, Mascha