Oh, wat zijn relaties toch ingewikkeld.

Ik geloof mensen niet als ze zeggen, dat het vanzelf gaat.
en de opmerking: ‘ Het is geven en nemen, hè?’

Dat laatste klopt. Maar in hoeverre geef je? En in hoeverre neem je? Doe je dat voor jezelf of voor de ander? En als je al jaren op dezelfde manier hebt gegeven, en je wilt het ineens anders, dan is de andere helft van de relatie van slag. ‘Wat? Dat deed je nooit, dan wilde je nooit! Dat vond je nooit leuk.’

Het kan gaan over hele kleine dingen, maar ook over veel grotere ongemakken. Zeker als er seksueel trauma om de hoek komt kijken. Dan is grenzen aangeven helemaal niet meer zo vanzelfsprekend. Als je daar dan therapie voor volgt, of met een coach gaat praten, kan dat voor de wederhelft echt opschudding geven. De makkelijke vrouw die zij altijd was, is niet meer. Lees; de vrouw die grenzeloos was, heeft ineens grenzen.

De patronen die onbewust vanuit het verleden zijn gecreëerd door het misbruik, draag je al je hele leven met je mee, en ze voelen dan ook ‘eigen’ aan. Als je daaraan gaat rommelen (zo noem ik dat dan), kom je erachter dat bepaalde patronen en verbindingen tussen jou en jou helemaal niet passen, of niet meer goed voelen. Tja, probeer dat maar eens met je partner te bespreken. Daarbij is de emotieregulering van beschadigde mensen ook niet altijd even stabiel en subtiel. Daar hebben we dan weer de 7 stoelen van agressie voor, een mooi model dat dat blootlegt: hoe ga ik met emoties om, zeg ik eigenlijk wel wat ik te zeggen heb en hoe zeg ik het.
Ikzelf zeg vaak dat ik dit model, de 7 stoelen van agressie, eerder had willen ontdekken in mijn huwelijk. Dat zou toch een hoop ruzie en ellende hebben bespaard. Niet dat wij niets hebben ondernomen, maar het liep altijd op niets uit. Blijkbaar waren de tools niet toereikend genoeg en kregen we nooit inzicht in de onderlinge dynamiek. Geen inzicht, geen verandering. Dan blijf je allebei in je eigen comfortzone rondhangen. Dat is makkelijk en veilig en daarmee veroorzaak je naar jouw idee de minste schade. Denk je. Maar goed, achteraf kijk je… precies… die koe in zijn kont.

Wat heb ik daar nu aan: dat ik door eigen ervaring van bijna 25 jaar met alle, maar echt alle perikelen: scheiden, samen komen, samenwonen, trouwen, apart wonen, andere relaties, andere stellen op weg kan helpen met inzichten in patronen en dynamiek. Ik weet namelijk dat mensen express een relatie stuk proberen te maken. Dat men graag de ander pijn doet. Dat men steeds weer huilt als de ander echt weggaat. Dat men blijft vastklampen. Dat er een patroon van wegduwen en terug halen is. Dat dat 1,2,3,4 of 5 keer of meer is. Mijn eigen ervaring (ja met dit allemaal) en daarbij mijn ervaring met seksueel misbruik, en als coach en traumaseksuoloog kan ik echt een steentje bijdragen. Want mijn relatie nu is perfect natuurlijk (NOT;)

Ik vind dit onderdeel van mijn werk echt fantastisch. Bij mij komen stellen waarvan een en soms beide partners een seksueel trauma hebben. Dat trauma staat er namelijk altijd tussen. (Als je zegt nee, dan zeg ik dat je er nog niet bewust van bent en is dit een uitnodiging)

Afgelopen week heb ik hier twee stellen gehad. Niet tegelijk 😉 Als ze binnenkomen zijn ze allemaal lichtelijk gespannen. In beide gevallen kende ik de vrouwen al, die hadden die mannen meegenomen. Wat ik echt geweldig vind. Want wie is die Mascha dan?

In een huwelijk van jaren, waarbij ook kinderen zijn, worden sommige onderwerpen gewoon niet meer besproken. Geen tijd, geen zin, wat haalt het open. Gaan we weer.
En dan is het fijn als er iemand meekijkt. We zitten niet op de bank te praten en ik, als scheidsrechter, ga er tussen zitten. Nee, ik zet ze in de opstellingen. De stoelen zijn magie. Er worden patronen blootgelegd en je kunt er niet meer onderuit om ernaar te kijken. Er komen onderwerpen naar boven, waar bijvoorbeeld nog rouw zit, vanuit een vorige relatie, wat nooit goed is afgerond. En dat neem je mee de volgende relatie in. Ook dat kan jaren duren voordat dat weggestopte verdriet omhoog komt. Hoe mooi is het als dat er gewoon mag zijn en dat de ander daar deel van uit mag maken. Dat klaart de lucht. Dan valt er een kwartje.

Ook Miranda was hier met haar man. En ik mag dit hier schrijven 😉

Samen zijn we de contactcirkel ingestapt en konden we kijken naar het spel dat we samen spelen. De dynamiek. We kunnen weer zien waar we de stap naar elkaar toe weer kunnen zetten. En wat er voor nodig is. Ook de 7 stoelen van agressie hebben wel inzichten gegeven. ‘Sommige momenten ook confronterend,’ zegt Miranda. Ik voeg toe: ‘Dat ben ik ook, als het nodig is om te rommelen aan dat systeem.’ We hebben het samen heel fijn gevonden en kunnen het iedereen aanraden.

Het was een korte bijeenkomst van twee uur (en ja, ik liep zoals gewoonlijk uit door enthousiasme), maar met een bak aan tools voor thuis. Gelukkig zijn Miranda en haar man eerst nog even lekker gaan eten samen. Want het is zo belangrijk om tijd samen door te brengen. Even in een andere omgeving, waar gesprekken anders gaan dan thuis aan de keukentafel. Thuis loop je makkelijker weg, ogen gaan eerder rollen, irritatie escaleert. (Dus niet op stoel 1 zittend en wie bij mij ooit geweest is, weet precies wat ik nu bedoel;)

Ik ben trots op Miranda en haar man. Durf het maar eens aan te gaan. En natuurlijk op het andere stel van de week. Ik zie zoveel liefde. Daar gaat mijn hartje sneller van kloppen.”

Twee uur workshop samen kost €150 Wil je echt een origineel cadeau voor Valentijnsdag ?

maar je kan ook twee dagen de Deep Dive boeken (ook in Italië)

Liefs Mascha