Ik haat afscheid nemen. Gewoon omdat ik niet wil dat iemand weggaat. Omdat ik dan moet huilen. Ik heb het hier niet over afscheid na een koffiedate of een etentje. Dan kan ik nog wel handelen. Maar als het voor een langere tijd is, vind ik het gewoon moeilijk.

Haar backpack was al drie keer in en uitgepakt. Gecheckt of alles past. En zo ging mijn jongste dochter afgelopen maandag dan eindelijk met een open ticket (dus dat is voor een langere tijd 😉 naar Thailand en waar ook nog meer heen. Daar is verder geen plan voor. Dus dat vind ik voor haar natuurlijk super. Wat een avontuur. Met een vriendin, die daar al zit, samen reizen. Het gaat niet over gunnen. En ik kan het ook prima aan als ze er niet is, want ze woont dan wel deels thuis, maar ze was er niet vaak. Werken, vriendje, je kent het wel. Ik ben niet bang dat ze gekke dingen gaat doen, dus daar zit ook geen angst of verdriet. Wil ik haar als moeder claimen en controle hebben over haar, omdat ze binnen handbereik is als ze thuis is? Ook niet. Mijn god, waar komen die heftige tranen dan vandaan?

Daar was het, ineens was het daar: Schiphol en afscheid nemen. De trigger.

Het gaat zo ver terug. Of ik nu wil of niet, ik moet toch weer terug naar vroeger. Ik heb vaak op Schiphol gestaan om afscheid te nemen, van mijn moeder, van mijn vader. Dat zij gingen. Maar ook dat ik ging met mijn moeder, zonder vader.

Het ging niet over een vakantie, maar het was vaak voor langere periode. Waarvan ik niet wist wat lang was. Op dat moment vond ik het allemaal prima. Het was gewoon wat het was.

Maar als je dan dieper graaft, wat kom ik dan tegen? Ik ben van de week eens stil gaan staan bij wat het nou eindelijk is. En natuurlijk weet ik het wel, nu. Maar nog steeds wil ik er liever niet naar toe. Want het doet pijn.

Dus dagen voordat Britt ging, moest ik huilen en heb het er maar ook gewoon laten zijn. Dat gaf als resultaat dat ik het toch aardig droog kon houden toen ze door die douane liep. Een traantje uiteraard. Om haar, omdat ik weet dat zij het spannend vindt en omdat ik die spanning van het vliegen zelf ook voel (iets met vliegangst 😉 en toch gaat ze, die dappere dame. Dat traantje ging niet over mijn eigen pijn. Die had ik die dagen daarvoor al gehad. Heerlijk en eerlijk. Voor haar, want een jankende moeder, die over haar eigen gemis staat te huilen op Schiphol, is niet leuk.

Gelukkig heb ik er nog eentje, een mooie dochter. Kan ik daar dubbel van genieten 😉 Een kleine site step, toen zij 3 maanden wegging ben ik erheen gegaan, onder het mom van: “werken, een fotoshoot voor twee bladen”. Ik had het niet hoeven doen hahaha.

Moeders, je komt ze overal tegen, tijdens coaching en in de opstellingen. Net als vaders. 

Oude verhalen, onaffe verhalen. En dan ben je zelf moeder, en mijn kinderen zullen ook met onaffe verhalen rondlopen.

Dit en meer in de vernieuwde I.K. training van 14-15 april Hoe pak jij je rol en je verantwoordelijkheid, voor jezelf en voor je kinderen. (Maar ook als je geen kinderen hebt, ben je welkom. Ook zonder seksueel trauma trouwens)

Liefs Mascha